Ένα γράμμα πριν τη φυγή

Mιας και η νύχτα δεν φαντάζει απόψε σαν τις άλλες
μιας και το όνειρο μου έμεινε στα λόγια
ήρθε η ώρα να μετρήσω της βροχής της στάλες
που μπήκαν μέσα στης ψυχής μου τα υπόγεια
Ο αποστολέας τώρα,αυτού του γράμματος
είναι γνωστός σ`όλους σας κι ας μη το δέχεστε
απόψε παίζει η κορύφωση του δράματος
μιας ζωής που ανοιχτά δεν παραδέχεστε.
Ξεκινάω λοιπόν με τα χρόνια τα αγνά
οι άλλοι έγραφαν εκθέσεις κι εγώ στίχους στο θρανίο
της δασκάλας θυμάμαι την παλάμη να πονά
κρύο,θλίψη και μουντάδα το δικό μου σχολείο.
Παραμύθια δεν ψιθύρισε κανείς στα αυτιά μου
κι έτσι βρήκα μια δικιά μου ουτοπία
έτσι κι αλλιώς αφού ποτέ δεν ήμουν στα καλά μου
θα`μαι πάντα εκεί στα μέρη μου τα κρύα.
Έχω ακόμα μες στα αυτιά μου εκείνη τη φωνή
με συμβούλευε να κάθομαι στα αυγά μου
να μη μιλάω σε όσα βλέπω και να κάνω υπομονή
που ξέρεις,θα`ρθει κάποτε η σειρά μου.

Αφήνω ένα γράμμα στα λημέρια τα δικά μου
εκεί που κάνει πάντα κρύο και φοβόσουν να`ρθείς
εγώ δεν άκουγα όταν μίλαγες στ`αυτιά μου
σιχάθηκα τα πάντα κι ήρθε η ώρα της φυγής
Ακονίζω της οργής μου το σπαθί
θολωμένος από μίσος,συντροφιά μου ένα μπουκάλι
κρατήστε τη γαλήνια και όμορφη ζωή
εγώ φεύγω με τους στίχους και το μαύρο μου το χάλι.

Να σου πω και κάτι άλλο? Ότι υπήρχε το σκοτώσαμε
μη λες πως μ`αγαπάς γιατί σιχαίνομαι
πάνε εκείνες οι εποχές που κάτι νιώθαμε
τώρα απλά υπάρχουμε και ανασαίνουμε
Συνεχίζω κι η πένα μου με πάει κάπου αλλού
α,ρε σύντροφε! που να ναι η ζωή μας?
τόσα χρόνια συζητήσεις Μαρξισμού - Λενινισμού
και ξεχάσαμε λιγάκι την ψυχή μας
Όσα είδα κι όσους γνώριζα,όλα τα`βλεπα ανώφελα
έμενα μονάχος μου δεν ήθελα κανένα
αισιόδοξα ανθρωπάκια με τεράστια χαμόγελα
εμένα με φοβίζανε,δεν ξέρω για σένα.
Για να`μαι ειλικρινής,κάπως κουράστηκα
μέσα μου έγινε αγκάθι το πιο ωραίο λουλούδι
την πίκρα μου τη βγάζω σε τετράστιχα
δεν με νοιάζει πως σου φαίνεται αυτό το τραγούδι
Ακόμα μάχομαι μες στα σκοτάδια μου
κάθε κομμάτι του εαυτού μου μισερό και προδωμένο
ζωγραφισμένη η οργή μέσα στα μάτια μου
είμαι ακόμα ζωντανός και περιμένω.
Δεν πίστεψα ποτέ μου σε θρησκείες και θεούς
κι η ψυχούλα η δικιά μου ποτέ δεν θα γιάνει
σεβόμουν πάντα τον Χριστό πιο πολύ απ`τους πιστούς
ξέρει τουλάχιστον εκείνος με ποιον έχει να κάνει.