An Buinneán Buí

A Bhuinneán Bhuí 's é mo lán do luí,
'S do chnámha sínte tar éis do ghrinn;
'S ní easpa bia, ach diobháil dí,
A d' fhág 'do luí thú ar chúl do chinn.
Is measa liom féin ná scrios na Trái,
Tu a bheith 'do luí ar leaca lom.
Is nach ndearn' tú díth ná dolaidh sa tír,
'S nárbh fhearr leatsa fíon ná nisce poill.
Ni iad bhur n-éanlaith atá mé 'g eagcaoin
An lon, an smaolach, nó 'n chorr-ghlas.
Ach mo Bhuinnéan Bui, bhí lán do 'n chroí,
Is gur bhfearr liom fhéin í i nós is i ndath.
Bhíodh sí go sioraí ag ól na dí,
Is deirtear go mbím-sa mar sin seal.
Nil aon deor dá bhfaighinn-se nach ligfinn síos,
Ar eagla go bhfaighinn-se bás dé 'n tart!

Sé d 'iarr mo st´r orm ligean den ól,
Nó nach mbéinn-se beo ach seal beag gearr,
Ach dúirt mé leíthe go dtug sí an bhréag,
'S gur bh'fhaide mo shaol-sa an deoch úd d' fháil.
Nach bhfeiceann sib éan an phíobáin réidh,
A chuaigh in éag do 'n tart ar ball.
Is a chomharsana chéibh, fluichaigí bhur mbéal,
Óir chan fhaghan sibh braon i ndiaidh bhur mbáis.